Η έντονη μετανάστευση μορφωμένων ανθρώπων από τη χώρα θα εξαθλιώσει περισσότερο την αλβανική οικονομία και θα επηρεάσει αρνητικά τη βιώσιμη και μακροπρόθεσμη ανάπτυξη της χώρας-αναφέρει μελέτη των ειδικών της INSTAT (Αλβανική Στατιστική Υπηρεσία).

Οι ειδικοί σημείωσαν ότι η Αλβανία, έως το 2020, σημείωσε το υψηλότερο ποσοστό μετανάστευσης διανοουμένων ανθρώπων και φοιτητών στην ευρύτερη περιοχή.

Σύμφωνα με την εν λόγω έρευνα «Αλβανική διασπορά σε αριθμούς», ο συνολικός αριθμός του πληθυσμού που έφυγε από την Αλβανία το 2020 ήταν 1.684.135 άτομα. Η INSTAT και ο Διεθνής Οργανισμός Μετανάστευσης (ΔΟΜ) πραγματοποίησαν επίσης μια έρευνα μετανάστευσης των νοικοκυριών.

Σε αυτήν την συλλέχθηκαν στοιχεία για το επίπεδο εκπαίδευσης και απασχόλησης, στην ομάδα ατόμων 15 ετών και άνω, όπου προέκυψε ότι πάνω από 350 χιλιάδες άνθρωποι είχαν αποχωρήσει κατά τα έτη 2011-2019. Τα στοιχεία της έρευνας δείχνουν ότι το 47% των ατόμων με τριτοβάθμια εκπαίδευση έχει μεταναστεύσει.

Επίσης η Αλβανία κατατάσσεται πρώτη στον αριθμό των φοιτητών που ακολουθούν εκπαίδευση στο εξωτερικό, με 18.181 φοιτητές, ακολουθούμενη από την Σερβία με 15.749 φοιτητές και συνέχεια την Βοσνία με 15.399.

Οι ειδικοί ισχυρίζονται ότι, αφενός ο μεγάλος αριθμός Αλβανών φοιτητών που σπουδάζουν στο εξωτερικό μπορεί να θεωρηθεί ως θετικό φαινόμενο για την απόκτηση γνώσης στους αντίστοιχους τομείς όπου σπουδάζουν, αλλά από την άλλη πλευρά, μπορεί να θεωρηθεί ως δείκτης μέτρησης λόγω έλλειψης εμπιστοσύνης των φοιτητών στην ποιότητα των αλβανικών πανεπιστημίων.

Οι ειδικοί ανέλυσαν ότι η διαρροή «εγκεφάλων» φέρνει μια οικονομική ύφεση μειώνοντας περαιτέρω την ευημερία των φτωχότερων εθνών. Αυτό το φαινόμενο προκαλεί σύνθετα κοινωνικά προβλήματα που αφήνουν τη χώρα νοητικά και τεχνολογικά υποανάπτυκτη, καθώς και βαθαίνει το χάσμα μεταξύ ανεπτυγμένων και αναπτυσσόμενων χωρών. Ακόμη πρότειναν ότι για τον μετριασμό των αρνητικών επιπτώσεων αυτού του φαινομένου, κυρίως στις αναπτυσσόμενες χώρες, η πιο σημαντική μέθοδος είναι η υιοθέτηση μιας σειράς πολιτικών που περιλαμβάνουν σημαντικές πτυχές της ανάπτυξης μιας χώρας, όπως οικονομικές, κοινωνικές, εκπαιδευτικές και περιβαλλοντικές.

Πρώτο και κύριο, πρέπει να αναγνωρίσουμε ότι η επίμονη μετανάστευση είναι συνήθως το σύμπτωμα και όχι η αιτία ενός υποκείμενου προβλήματος. Μακροπρόθεσμα, οι κυβερνήσεις πρέπει να αντιμετωπίσουν θεμελιώδη ζητήματα με πολιτικές που αποσκοπούν στη βελτίωση της διακυβέρνησης, στην ενίσχυση των θεσμών και στη βελτίωση της παροχής δημόσιων υπηρεσιών.

Σύμφωνα με αυτούς, η αύξηση της παραγωγικότητας σε επαγγέλματα που απαιτούν υψηλά προσόντα, πολλά από τα οποία είναι στο δημόσιο τομέα και η αύξηση των μισθών κρίνονται ως πιο ανταγωνιστικά και θα αποτελέσουν δέλεαρ για τους εργαζόμενους ώστε να μείνουν στην τόπο τους.

Ταυτόχρονα, η ανάπτυξη του ιδιωτικού τομέα και η δημιουργία θέσεων εργασίας πρέπει να συμπληρωθούν με μεταρρυθμίσεις του δημόσιου τομέα, χωρίς τις οποίες εξειδικευμένοι επαγγελματίες θα συνεχίσουν να μεταναστεύουν.

Η επέκταση και βελτίωση της τριτοβάθμιας και μεταπτυχιακής εκπαίδευσης είναι μια άλλη βασική πολιτική που πρέπει να ακολουθηθεί, παρά τις ανησυχίες ότι αυτή η προσέγγιση θα μπορούσε να οδηγήσει σε ακόμη μεγαλύτερη μετανάστευση, οδηγώντας σε περαιτέρω απώλειες.

Υπάρχουν επίσης πολιτικές που μπορούν να ενθαρρύνουν επιτυχώς την επιστροφή της διασποράς τους με υψηλές επαγγελματικές δεξιότητες, παρέχοντας φορολογικά κίνητρα στους επαναπατριζόμενους.

Η επιστροφή των μεταναστών μπορεί να υποστηρίξει την οικονομική ανάπτυξη, ειδικά όταν φέρνουν κεφάλαια και γνώσεις και όταν οι χώρες τους τους δώσουν τις κατάλληλες συνθήκες για να εφαρμόσουν πλήρως τις δεξιότητες και την εμπειρία τους, προτείνουν οι ειδικοί.

Η παραπάνω έρευνα συμπεριλαμβάνει και την Ελληνική Εθνική Μειονότητα, ως κομμάτι της αλβανικής κοινωνίας, οι νέοι της οποίας έχουν ως βασικό τους στόχο τις σπουδές κυρίως στην Ελλάδα. Ωστόσο η επιστροφή τους στις πατρογονικές εστίες θεωρείται απίθανη, τόσο γιατί η Αλβανία δεν παρέχει τα απαραίτητα κίνητρα (ήδη υποβαθμίζει τα ελληνικά πτυχία), όσο και για την ίδια την Ελλάδα που δεν ακολουθεί μια δυναμική πολιτική που να ενθαρρύνει την επιστροφή τους.