Πολλές από τις σύγχρονες τροφές δεν υπήρχαν τότε. Οι αρχαίοι Έλληνες ξεκινούσαν τη μέρα τους με ένα απλό γεύμα, που συνήθως περιελάμβανε κριθαρένιο ψωμί βουτηγμένο σε ανέρωτο κρασί, συνοδευόμενο από ελιές και σύκα. Ένα συνηθισμένο πρωινό ήταν και ο «κυκεώνας», ένα ρόφημα από βρασμένο κριθάρι αρωματισμένο με μέντα ή θυμάρι, το οποίο θεωρούσαν πως είχε θεραπευτικές ιδιότητες.

Το μεσημεριανό τους γεύμα περιλάμβανε συχνά ψάρια, όπως τσιπούρες, μπαρμπούνια, σαρδέλες και χέλια, καθώς και όσπρια όπως φακές, φασόλια, ρεβίθια, μπιζέλια και κουκιά. Το ψωμί, το τυρί, οι ελιές, τα αυγά, οι ξηροί καρποί και τα φρούτα ήταν επίσης σημαντικά στοιχεία της διατροφής τους. Σχετικά με το δείπνο, υπήρχε σημαντική διαφορά σε σχέση με τις σύγχρονες συνήθειες. Σήμερα, οι γιατροί συστήνουν ένα ελαφρύ δείπνο, αλλά για τους αρχαίους Έλληνες, το δείπνο ήταν το κύριο γεύμα της ημέρας, συνοδευόμενο συχνά από επιδόρπια, όπως φρούτα και γλυκά με μέλι.

Στην αρχαία Ελλάδα, το χοιρινό και το μοσχάρι ήταν δημοφιλείς επιλογές, ενώ το κατσίκι και το αρνί καταναλώνονταν πιο σπάνια. Το κυνήγι ήταν επίσης αγαπημένο, όπως και τα σαλιγκάρια, που οι Κρητικοί κατανάλωναν από την εποχή του Μίνωα. Τα φρούτα και τα λαχανικά αποτελούσαν βασικά στοιχεία της διατροφής τους, παρόλο που η ποικιλία τους ήταν πιο περιορισμένη σε σχέση με σήμερα.

Σχετικά με τα φρούτα, ενώ δεν υπήρχαν πορτοκάλια, μανταρίνια, ροδάκινα και μπανάνες, υπήρχε μεγάλη ζήτηση για αχλάδια, ρόδια, μήλα, σύκα, μούρα, κεράσια και δαμάσκηνα. Οι Αθηναίοι καλλιεργούσαν λαχανικά στους κήπους τους, με ιδιαίτερη προτίμηση στους βολβούς, το μαρούλι, το αγγούρι, τον αρακά, τις αγκινάρες και άλλα. Οι αρχαίοι Έλληνες αγαπούσαν το ψωμί, παρασκευάζοντας διάφορα είδη από διαφορετικά είδη αλεύρου, ενώ τα μπαχαρικά και τα καρυκεύματα ήταν απαραίτητα στην κουζίνα τους, για να προσθέτουν γεύση στα πιάτα τους.

Τα περισσότερα φαγητά τους ήταν ελαφριά, καθώς μαγειρεύονταν στο φούρνο ή στη σούβλα, και τα γλυκά τους παρασκευάζονταν από αλεύρι, φρούτα και μέλι, αφού η ζάχαρη και το κακάο δεν υπήρχαν. Το κρασί και το ελαιόλαδο ήταν απαραίτητα σε κάθε γεύμα, με το ελαιόλαδο να θεωρείται δώρο της θεάς Αθηνάς.

Οι αρχαίοι Έλληνες, γενικά, ήταν λιτοδίαιτοι και προτιμούσαν να καταναλώνουν μικρές ποσότητες τροφής. Για αυτούς, το φαγητό ήταν περισσότερο μια απόλαυση για τον ουρανίσκο παρά ένας τρόπος για να χορτάσουν. Οι Σπαρτιάτες, γνωστοί για τη λιτότητά τους, ακολουθούσαν αυστηρή διατροφή, με τον «μέλανα ζωμό» και ένα κομμάτι ψωμί να αποτελούν τα βασικά τους γεύματα, ενώ σε γιορτές κατανάλωναν βραστό χοιρινό, λίγο κρασί και πίτες.