Μετά την νέα ψυχρή δολοφονία ενός Έλληνα Βορειοηπειρώτη, του Κωνσταντίνου Κατσίφα, αυτή τη φορά στους Βουλιαράτες του Αργυρόκαστρου, συγκλονισμένος παρακολουθεί όλος ο ελληνικός κόσμος μέσα από τους τηλεοπτικούς δέκτες αλλά και από την διαρκή ενημέρωση του από τα κοινωνικά δίκτυα για την ακρίβεια των γεγονότων και το ‘’δίκαιο’’ της εκτέλεσης ή μη του εκλιπόντος. Πέρα από οποιαδήποτε επιπόλαια ‘’ηρωοποίηση’’ ή αφελής κατακραυγή του νεαρού Έλληνος πατριώτη και αγωνιστή για τα ανθρώπινα δικαιώματα των Ελλήνων της Αλβανίας και των εθνικών μειονοτικών δικαιωμάτων της Βορείου Ηπείρου οφείλουμε να αναρωτηθούμε πρώτα αν είναι πράγματι νεκρός ο Κωνσταντίνος Κατσίφας. Και ερωτώ, είναι νεκρός ο Κωνσταντίνος; Και απαντώ… ΌΧΙ, δεν είναι νεκρός ο Κωνσταντίνος.

...Εν ολίγοις από το πουθενά σε μεγάλη μερίδα των Ελλήνων άρχισε να «ιδρώνει» το αυτάκι της για το τι καταγωγή έχουμε οι Βορειοηπειρώτες και για το εάν τελικά μιλάμε ελληνικά.

ΠΡΟΤΟΥ λάβει θέση το Υπουργείο Εξωτερικών, το οποίο βρίσκεται πλέον στα στιβαρά μπράτσα του Αλέξη Τσίπρα, οι δύο εφημερίδες –μπροστάρηδες του ΣΥΡΙΖΑ, έχουν αποφανθεί για το γεγονός που οδήγησε στον θάνατο τον Έλληνα υπήκοο Κωνσταντίνο Κατσίφα στους Βουλιαράτες της Βορείου Ηπείρου.

Η εν ψυχρώ εκτέλεση του Κωσταντίνου Κατσίφα, ενός παιδιού από φτωχή λαϊκή οικογένεια, όπως συνέβη σχεδόν πριν είκοσι χρόνια με τον Σολωμό Σολωμού, στην Κύπρο συνιστά και μια ζωντανή καταγγελία για την ένοχη συνείδησή μας. Αυτός, τη στιγμή που σύσσωμες οι ελληνικές ελίτ και το ελληνικό κράτος, έχουν εγκαταλείψει τη ελληνική μειονότητα στη μοίρα της, θυσίασε κυριολεκτικά τη ζωή του, μια και δεν έβλεπε πλέον καμιά δυνατότητα για να κρατήσει την αξιοπρέπεια και τον εθνισμό του.

Από το 1913 κι έπειτα οι Έλληνες της Βορείου Ηπείρου, συνεχίζουμε να διαβιούμε στα εδάφη μας, μαρτυρικά και ξεχασμένα. Δε θέλω να αρχίσω τις ιστορικές αναλύσεις και τα γνωστά μας γεγονότα, αλλά και πάλι γνωρίζω πως για την πλειονότητα των Νεοελλήνων, αποτελούμε κομμάτι της άγνοιας του μυαλού τους.

Τέτοιες ημέρες, παραμονές και ανήμερα 28η Οκτωβρίου, η Νότιος Αλβανία είναι γαλάζια από ελληνικές σημαίες. Οι δρόμοι και τα σπίτια σε Χειμάρρα, Σαράντα, τα χωριά του Βούρκου της ευρύτερης περιοχής της Φοινίκης, Αργυρόκαστρο, τα χωριά Άνω και Κάτω Δεροπόλεως, είναι σημαιοστολισμένα. Σε ορισμένες οικίες οι σημαίες ανεμίζουν όλον τον χρόνο.

Όπως μεταδόθηκε ο Κωνσταντίνος Κατσιφάς, έπεσε νεκρός από τα πυρά των ειδικών δυνάμεων της αλβανικής αστυνομίας. Οι συνθήκες του θανάτου του είναι προς στιγμήν, αδιευκρίνιστες. Παραμένει αίνιγμα το γιατί τα αλβανικά ΜΜΕ «αποκαλύπτουν» το ότι ο Κατσίφας φώναξε λίγο πριν σκοτωθεί, «Ζήτω η Ελλάδα», «Ζήτω ο ελληνισμός». Την ίδια ώρα άλλες πηγές αναφέρουν πως ο Κατσίφας, που κρυβόταν στη δεξαμενή του νερού του χωριού Βουλιαράτες, είχε ήδη παραδοθεί πριν εκτελεστεί.

Σοκαρισμένοι παρακολουθήσαμε λεπτό προς λεπτό τα γεγονότα που συνέβησαν σήμερα στους Βουλιαράτες και είχαν ως αποτέλεσμα την εν ψυχρώ δολοφονία του Βορειοηπειρώτη Κωνσταντίνου Κατσίφα. Δυστυχώς με όσους ανθρώπους μιλήσαμε κατά την διάρκεια του ανθρωποκυνηγητού μεταφέραμε την προσωπική μας άποψη πως θα "τον φάνε". Όταν ενημερωθήκαμε για την σύλληψή χαρήκαμε αλλά και απορήσαμε ώσπου δυστυχώς λίγα λεπτά μετά μάθαμε πως τον δολοφόνησαν.

Γραφει η ΜΥΡΕΝΑ ΣΕΡΒΙΤΖΟΓΛΟΥ

Η Ένωση Χειμαρριωτών "Η ΧΕΙΜΑΡΡΑ" τιμώντας την απελευθέρωση της Χιμάρας από τον αρχηγό Σπυρομήλιο και τα σώματα των Κρητών εθελοντών στις 5 Νοεμβρίου 1912, διοργανώνει επετειακή εκδήλωση την Κυριακή 4 Νοεμβρίου 2018, στις 06.00 μ.μ. στο ξενοδοχείο Stanley (πλατεία Καραϊσκάκη), Μεταξουργείο.

Επτά χωριά πάνω σε ένα λόφο(8)που μοιάζει με νησί,στη μέση του κάμπου του Βούρκου.Αλύκο, Τσαούσι, Νεοχώρι, Τρέμουλι Καλύβια, Γέρμα και Χάλιο. Οι παππούδες μας,ως πιο «νησιώτες», διέθεταν και βάρκες καθώς μέχρι τη δεκαετία του 60’, ο Βούρκος, με τη βοήθεια της Μπίστριτσας ή Σιμόεις κατά το αρχαιότερον, φρόντιζε να δικαιολογεί την ονομασία του κάμπου.

Ο π.Χρυσόστομος Μαϊδώνης την διετία 1991-93 υπηρέτησε ιεραποστολικά στην Ορθόδοξη Εκκλησία της Αλβανίας ως συνεργάτης του Αρχιεπισκόπου Αναστασίου και εκπρόσωπος στην Ιερά Μητρόπολη Αργυροκάστρου, όπου οργάνωσε το Μητροπολιτικό Συμβούλιο και τις πρώτες 200 εκκλησιαστικές Επιτροπές. Εκπαίδευσε 20 νέους Ιερείς και οργάνωσε 4 νεανικές εκκλησιαστικές χορωδίες στο Αργυρόκαστρο, τους Αγίους Σαράντα, την Πρεμετή και τη Δερβιτσάνη.

Το θέμα της σημερινής ανάρτησης είναι η ιστορία του αλβανικού ενδωνυμίου Shqiptar = «Αλβανός», του οποίου η χρήση γενικεύθηκε κατά τον 18ο αιώνα.

Του ΝΙΚΟΥ ΜΕΛΕΤΗ

Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΣΚΑΦΙΔΑ