Η εικόνα του Βρετανού πρωθυπουργού Τσάμπερλεν κατά την άφιξη του στο Λονδίνο να κραδαίνει θριαμβευτικά ένα κομμάτι χαρτί που κατά τους ισχυρισμούς του διασφάλιζε την παγκόσμια ειρήνη είναι μια από τις πλέον χαρακτηριστικές στο δρόμο για το ξέσπασμα της μεγάλης ανθρωποσφαγής ένα μόλις χρόνο μετά.

Το διαβόητο έγγραφο δεν ήταν φυσικά άλλο από το Σύμφωνο του Μονάχου, που υπογράφηκε πριν 82χρόνια στη βαυαρική πρωτεύουσα. Με τον τρόπο αυτό, οι δυτικοί άνοιγαν οριστικά τις ορέξεις στο Χίτλερ, που αφού επί τουλάχιστον μια τετραετία δοκίμαζε τις αντοχές των αντιπάλων του, βεβαιωνόταν ότι δε θα συναντούσε σοβαρή αντίσταση στα πολεμικά του σχέδια.

82 χρόνια μετά ένας τούρκος πρόεδρος επιλέγει να διαβεί τον ρουβικωνα. Ο κύβος ερρίφθη. Ο λαμπρότερος και σημαντικότερος ναός της χριστιανοσύνης, μετατρέπεται σε τζαμί. Οι σημερινοι Τσαμπερλεν θα υποστηριξουν πως η Αγία Σοφία ανήκει στο τουρκικό κράτος και αυτό είναι υπεύθυνο και αρμόδιο για την διαχείριση της και πως τέλος πάντων δεν χρειάζεται να ξεσπασει πόλεμος για ένα κτίριο που βρίσκεται σε ξένη επικράτεια και δικαιοδοσία. Κατι ανάλογο έλεγε και ο Τσαμπερλεν στους διαδρόμους της Ντάουνινγκ Στρίτ, δεν θα αιματοκυλίσουμε την Ευρώπη για το τσεχοσλοβακικο ζήτημα!

Εξετάζοντας μεμονωμένα το γεγονός αυτό ίσως πρέπει να συμφωνήσουμε με τους μετριοπαθείς αναλυτές, μεγαλώνοντας το πλάνο θα μας λούσει κρύος ιδρώτας όταν διαπιστώσουμε ποσό χρόνο έχουμε χάσει. Οι ξένες δυνάμεις στην πλειοψηφία τους νίπτουν τας χείρας τους, οι ΗΠΑ του Τραμπ βιώνουν πρωτοφανή εσωστρέφεια, το ευρωπαϊκο οικοδόμημα προσπαθεί ακόμη να ξεπεράσει τις παιδικές του ασθένειες, η Ρώσια όσο ο Ερντογάν πλήττει το γόητρο του ΝΑΤΟ και των δυτικών, θα τον φυλάει ωσάν κόρη οφθαλμού και ίσως μάλιστα καλόβλεπει την αποκαθήλωση του οικουμενικού Πατριαρχείου καθώς επιθυμεί αυτόν τον ρόλο να τον διαδραματίσει η ρωσική εκκλησία και ξεπληρώνει και το γράμματιο της αναγνώρισης της αυτοκέφαλιας της εκκλησίας της Ουκρανίας από το Πατριαρχείο.

Ο Ερντογάν δεν κρύβεται, όσο και αν προσπαθούν οι «ειδικοί» να μας καθησυχάσουν ότι τα περισσότερα που κάνει είναι για εσωτερική κατανάλωση, αυτός πάντα πραγματοποιεί ή τουλάχιστον προσπαθεί να πραγματοποιήσει, όσα προηγουμένως έχει ανακοινώσει.

Ο Ερντογάν ξεκίνησε με εντελώς διαφορετική ατζέντα, ήθελε να μείνει στην ιστορία ως ο πρόεδρος που «αναβάθμισε» την Τουρκία και την μετέτρεψε σε μια χώρα κοντά στα ευρωπαϊκά πρότυπα, φυσικά με ιδιαίτερη βαρύτητα λόγω πληθυσμού και γεωγραφικής θέσης. Οταν αντιλήφθηκε ότι οι ευρωπαίοι δεν θα το δέχονταν ποτέ αυτό αλλά και ο λαός του δεν είναι έτοιμος για τέτοιος αλλαγές ανέστρεψε πλώρη και διεκδίκησε το ρόλο της περιφερειακής δύναμης για την χώρα του! Σε μικρό διάστημα η τουρκική οικονομία χάρη στα μεγάλα ποσά που διοχετεύθηκαν και στους μεγάλους αριθμούς εργατικού δυναμικού και προπάντων φτηνού, εκτοξεύτηκε. Αυτο όμως δεν άρεσε στους κεμαλιστές που έβλεπαν την επιρροή τους σιγά-σιγά να εξανεμίζεται.

Και φτάνουμε στο σημείο καμπής, το πραξικόπημα του 2016. Στημενο ή μη, είναι νωρίς ακόμη για να γνωρίζουμε, το πραξικόπημα έδωσε στον Ερντογάν την ευκαιρία και την αφορμή να λογαριαστεί μια και καλή με τους εσωτερικούς εχθρούς και ταυτοχρόνως γιγάντωσε την ματαιοδοξία του. Παράλληλα με το κυνήγι φανταστικών αλλά και υπαρκτών εχθρών στα 5 σημεία του ορίζοντα, ξεκίνησαν και τα φαραωνικά έργα. Η διώρυγα της Κωνσταντινούπολης και η επακόλουθη κατάργηση της συνθήκης του Μοντρε, το αεροδρόμιο της Κωνσταντινούπολης, το σύμβολο του νεοοθωμανισμού, το λευκό παλάτι του «σουλτάνου Ερντογάν». Τα προβλήματα υγείας επίσης γιγάντωσαν την επιθυμία του για γρήγορα και μεγαλεπίβολα επιτεύγματα.

Η μετατροπή της Αγίας Σοφίας σε τζαμί ήταν η πρώτη σφαίρα του πολέμου που έφτασε στην πόρτα μας και πια δεν μπορούμε να υποκρινόμαστε πως δεν τον βλέπουμε. Οσο εμείς σφαζόμαστε στο Σύνταγμα για τον μεγάλο περίπατο και για το δικαίωμα στις σύναθροισεις, ο εχθρός προελαύνει. Αναζητούμε τον δικό μας Τσώρτσιλ που θα υποσχεθεί αίμα, μόχθο, δάκρυα και ιδρώτα.

Ο μήνας του μέλιτος τελείωσε.

Ο Δερβιτσιώτης