Στην αυγή της 3ης δεκαετίας του 21ου αιώνα μια αποτίμηση της παρούσης κατάστασης και της μελλοντικής εξέλιξης και προοπτικής του «βορειοηπειρωτικου» θα προκαλέσει τρόμο στον επίδοξο αναλυτή.Τάχιστη πληθυσμιακή συρρίκνωση έως ερημοποίηση των περισσότερων εστιών του ιστόρικου μας χώρου,αποτέλεσμα των δυσμενών προβλέψεων για την οικονομική ανάπτυξη της περιοχής. Υπογεννητικοτητα και αστυφιλία σε συνδυασμό με την εξαιρετικά αναβαθμισμένη εχθρική στάση και συμπεριφορά του αλβανικού κράτους και παρακράτους θα οδηγήσουν στα επόμενα πολύ κοντινά χρόνια με μαθηματική ακρίβεια σε ακόμα μια χαμένη πατρίδα.

Όσον αφορά την συνάρτηση με το εθνικό κέντρο τα μηνύματα που ήδη έχουν σταλθεί θα προκαλέσουν κάτι παραπάνω από τρόμο.
Ένα μείγμα επιλογής «κλεισίματος» αυτού του μετώπου στα πλαίσια της ιδέας των μηδενικών προβλημάτων με τους υπόλοιπους γείτονες και αφοσίωσης στην αντιμετώπιση της δραματικά αυξημένης τουρκικής επιθετικότητας, της εκ των πραγμάτων παροιμιώδους ανικανότητας και απροθυμίας της πολιτικής ελίτ να ασχοληθεί πραγματικά με αυτό το θέμα έχοντας σίγουρα και στο πίσω μέρος του μυαλού της τους χιλιάδες μελλοντικούς ψηφοφόρους αλβανικής καταγωγής που κανείς δεν θα θέλει να τους «κάνει δώρο» στον εκάστοτε αντίπαλο.

Τοποθετοντας στην εξίσωση το μεταναστευτικό και το τεράστιο δημογραφικό πρόβλημα που αντιμετωπίζει η πατρίδα, εύκολα γίνεται αντιληπτό ότι προβλήματα σαν και το δικό μας εκ των πραγμάτων πρέπει να κλείσουν όπως-όπως προς χαριν της «μεγάλης εικόνας».

Έχουμε περάσει χωρίς να το αντιληφθούμε ίσως στην εποχή που η πατρίδα θα δώσει έναν τεράστιο αγώνα για την ύπαρξη της όπως την ξέρουμε και όση είναι σήμερα, με την εκτίμηση του γράφοντος πως δεν θα τα καταφέρει! Η γεωγραφική της θέση που την τοποθετεί στο μάτι του κύκλωνα των μεγάλων μετακινήσεων πληθυσμών που πάντα γίνονταν και σήμερα είναι δραματικά αυξημένες, η μεγάλη υπογεννητικότητα, η «θερμή» γειτονιά με τους αναθεωρητικους γείτονες προμηνύουν ένα ζοφερό μέλλον όπου σίγουρα δεν θα υπάρχει «κεφάλαιο» να ξοδευτεί για «εξωτερικές» υποθέσεις, όταν θα υπάρχει ένας «εσωτερικός αγώνας» επιβίωσης.

Με δεδομένα λοιπόν τα προβλήματα και την αδιάφορη, στην καλύτερη περίπτωση, στάση της πολιτικής ηγεσίας του εθνικού κέντρου το μέλλον προβλέπεται εξαιρετικά ζοφερό και ίσως πια έχει εκλείψει και η δυνατότητα για μεγάλα πράγματα και πρέπει να αφοσιωθούμε στην επίτευξη μικρών και στοχευμένων παρεμβάσεων που θα λύσουν κάποια απ τα προβλήματα που ακόμη λύνονται.

Τζιοβόρι