Το Doomsday Clock της ιδιαίτερης πατρίδας μας

Το Doomsday Clock της ιδιαίτερης πατρίδας μας

Το Doomsday Clock η το ρόλοι της Αποκάλυψης είναι ένα συμβολικό ρολόι που αντιπροσωπεύει μια αντίστροφη μέτρηση για μια πιθανή παγκόσμια καταστροφή και διατηρείται από το 1947 από τα μέλη του Συμβουλίου επιστημόνων ατομικής ενέργειας. Επί του πρακτέου όσο πιο κοντά στα μεσάνυχτα δείχνει το ρολόι τόσο πιο πιθανή είναι μια μη αναστρέψιμη παγκόσμια καταστροφή.

Στα της ιδιαίτερης πατρίδας μας, οι αισιόδοξοι θα «δουν» το ρολόι να δείχνει παρά 1 ενώ οι απαισιόδοξοι και 1. Είναι αλήθεια πως είμαστε πολύ κοντά.

«Και τι με νοιάζει εμένα;» θα σκεφτούν πολλοί «Έχω τα δικά μου προβλήματα επιβίωσης σε πολύ δύσκολους είναι η αλήθεια καιρούς» θα πει κάποιος άλλος ενώ ένας τρίτος θα πει, «Όπως έστρωσαν ας κοιμηθούν». Πως φτάσαμε όμως έως εδώ; Ξεκίνησαν οι αγώνες στα ιερά μας εδάφη με ενθουσιασμό και μεγάλη συμμετοχή για να δικαιωθούν οι τόσες γενιές που δολοφονήθηκαν, φυλακίστηκαν, βασανίστηκαν επειδή απλά ήταν Έλληνες, για να μην επαναληφθούν ποτέ ξανά, για να αλλάξει σελίδα ο τόπος, να ευημερήσουμε, να αναγνωριστούμε.

Το μέτωπο διπλό, ένθεν κακείθεν. Για τους μεν τα γνωρίζαμε, τα περιμέναμε, για τους δε, με έκπληξη αρχίσαμε να τα μαθαίνουμε. Οι προκλήσεις πολλές,τα λάθη ακόμη περισσότερα. Ακόμη όμως και μέσα από αυτές τις συμπληγάδες έγιναν βήματα, αργά,βασανιστικά έγιναν όμως, και τα σημαντικότερα από αυτά επιτεύχθηκαν όταν η συσπείρωση και η ενότητα των ανθρώπων μας ήταν στο υψηλότερο σημείο. Μεγάλος δάσκαλος η ιστορία...οποίος την ξεχνάει είναι καταδικασμένος να την ξαναζήσει. Η ζωή όμως προχωράει, πάντα πρέπει να βλέπουμε μπροστά, να κόψουμε πίσω μας τις γέφυρες του διχασμού, να ξεχάσουμε όλα αυτά που μας χωρίζουν, να ξανασκεφτούμε ποιον ευνοεί ο ωχαδερφισμός, να αναλογιστούμε πρώτα απ όλα ο καθένας μας προσωπικά τι κάναμε για όλα αυτά που μας αφορούν και δεν το έχουμε αντιληφθεί.

Όλοι μέσα μας λυπούμαστε και εξοργιζόμαστε για την παρούσα κατάσταση και η μόνη λύση είναι η συμμετοχή. Γιατί μας αφορά όλους, ηθικά, εθνικά και οικονομικά. Γιατί όλοι μαζί μπορούμε, μπορούμε και πρέπει να ξαναδούμε, να κουβεντιάσουμε, να αγωνιστούμε, να δώσουμε φωνή στις διεκδικήσεις, να δώσουμε ώθηση σε αυτές τις «φωνές» που θα «υψωθούν» για μας, να μην ασχοληθούμε με πρόσωπα αλλά με θεσμούς. Ένας κούκος δεν φέρνει την άνοιξη, όταν λειτουργούν οι θεσμοί είναι περιττή η προσωπολατρεία. Ο χειρότερος δικός μας είναι καλύτερος από τον καλύτερο ξένο.

Η απαξίωση των αγώνων μας είναι «θανατηφόρα», είμαστε η εύκολη λεία. Πρόσφατο παράδειγμα κακείθεν ο Κωνσταντίνος Κατσίφας, οι αλβανικές σφαίρες δεν στόχευαν την καρδιά του Κωνσταντίνου, στόχευαν την καρδιά, την ψυχή και το μυαλό όλων μας. Μας έδωσαν το μήνυμα πως μπορούν να κάνουν ότι θέλουν και όποτε το θέλουν, χωρίς κανένα δισταγμό, χωρίς κανένα φόβο γιατί έχουν δει και αυτοί ότι το ρολόι λέει και 1’

Τρανή απόδειξη ένθεν... η περικοπή των συντάξεων των ηλικιωμένων μας, ξανά η εύκολη λεία, ξανά αδικημένο το κομμάτι του ελληνισμού που τόσα πολλά έχει προσφέρει στην πατρίδα και ποτέ τίποτα δεν πήρε. Και δεν πήρε γιατί στην σύγχρονη νεοελληνική πραγματικότητα παίρνει οποίος «φωνάζει» και η φωνή του είναι συμπαγής και βροντερή.

Ο Δερβιτσιώτης

Σχετικά άρθρα


Σχόλια

Προσθήκη σχολίου