Από την Ναυμαχία της Σαλαμίνας στη Βόρειο Ήπειρο

Από την Ναυμαχία της Σαλαμίνας στη Βόρειο Ήπειρο

Γιώργος Γκοτζιάς
Εκπαιδευτικός – Φοιτητής Φιλοσοφικής

Το έναυσμα για τις παρακάτω σκέψεις, μου έδωσε η γνωστή σε πολλούς Ναυμαχία της Σαλαμίνας την οποία τιμά σήμερα το ημερολόγιο της ιστορίας, καθώς εκεί συναντά κανείς το απόγειο της συλλογικότητας των προγόνων μας.

Σε μια περιοχή δυσπρόσιτη, όπου μερικοί νόμιζαν πως θα μπορέσει να φανεί χρήσιμη η τεράστια για εκείνη την εποχή ισχύ του περσικού στόλου, ξαφνικά η πανουργία των Ελλήνων στέκεται ως το μεγαλύτερο πρόσκομμά της. Και όλα αρχίζουν να φαίνονται μικρά και ασήμαντα μπροστά στη δύναμη του νου και της ομοψυχίας. Απίστευτη η στάση του δικαίου Αριστείδη που για το καλό της πατρίδας του ξέχνα την αδικία που έγινε εις βάρος του, προτείνει τη δική του λύση και όχι μόνο δε φεύγει, αλλά επιθυμεί να βρεθεί ως απλός στρατιώτης μέσα στη δίνη του πολέμου.

Το γεγονός αυτό έρχεται και βρίσκει στιβαρό επιστέγασμα τη γενναιότητα και την αυταπάρνηση όλων των γνωστών ηγετών που μη σκεπτόμενοι την ηγετική τους καριέρα (θα λέγαμε σήμερα) είναι έτοιμοι να θυσιαστούν υπέρ βωμών και εστιών. Στα πλαίσια αυτού του γεγονότος η στάση του λαού και των λοιπών αγωνιστών διαφαίνεται άριστα στους παιάνες που τραγουδούν ενόσω η Σαλαμίνα γίνεται όλη το μεγάλο πεδίο συντριβής του εχθρού. Η γεωγραφική στενότητα του χώρου μπορεί κάλλιστα να συμβολίζει τις σημερινές δυσκολίες του τόπου μας και εκεί να αρχίσει να ενεργεί η δύναμη του μυαλού, η οποία μπορεί να αλλάξει την όλη κατάσταση.

Από την άλλη ο Ξέρξης επάνω στο χρυσό του θρόνο, νομίζει πως διαφεντεύει τους πάντες ενόσω χαίρεται τις φλόγες στα πλοία του στόλου και η ρηχή του λογική τον κάνει να πιστέψει πως κερδίζει έδαφος. Η φανταχτερή του πολιορκία γίνεται η τάφρος όπου λίγο αργότερα θα πέσει και ο ίδιος μέσα. Ενώ ξεχνά πως η στρατηγική μπορεί να ενεργεί ακόμη και με μικρό αριθμό μέσων.

Παρόλα ταύτα δεν παύουν να λείπουν και οι εσωτερικές έριδες μεταξύ των Ελλήνων. Κι όμως ο εχθρός δε βρίσκεται πια προ των πυλών, αλλά στέκεται μπροστά τους. Είναι η στιγμή που οι προσωπικές φιλοδοξίες αποδυναμώνονται και η κοινή δράση λαμβάνει χώρα. Έτσι και στην περίπτωσή μας, η ύπαρξη κοινής γραμμής είναι σε θέση να φέρει τη δράση – αντίδραση απέναντι στα δικά μας (βιοτικά πια) προβλήματα. Η συνέχεια μπορεί να δείξει αν η θυσία πιάσει τόπο και εάν η νέα μέρα που θα ξημερώσει, θα φέρει την αλλαγή.

Συνεχίζεται λοιπόν η φοβερή μάχη με κάποιους να αμφισβητούν ακόμη τον αγώνα λέγοντας πως όλα είναι μάταια. Μερικοί Αθηναίοι στήνουν ξύλινα τείχη νομίζοντας πως θα σωθούν, ενώ τελικά καίγονται μαζί με την πόλη τους. Εν τω μεταξύ ο αρχηγός τους, ο δυναμικός Θεμιστοκλής με τις τριήρεις και το στόλο αγωνίζονται ασταμάτητα. Κατόπιν το γοητευτικό θράσος του Σπαρτιάτη Ευρυβιάδη ξεσπά θέλοντας και αυτό να τονίσει την παρουσία του ως άλλος γενναίος σύμμαχος.

Κι όμως εδώ έρχεται να σταθεί η σοφία των Ελλήνων. «Πάταξον μεν, άκουσον δε»...Να λοιπόν, έφτασε η ώρα της συνεννόησης και όχι της φαγωμάρας. Ας κινηθούμε από κοινού εναντίον της μεγάλης απειλής που δύναται να μας αφανίσει ως έθνος και ας δούμε τι μπορούμε να κάνουμε για να αποτρέψουμε το κακό που καραδοκεί!

Εν τέλει επέρχεται η νίκη, ναι μεν με απώλειες άλλα με έξοδο από το καμίνι της ομοψυχίας. Όλα πια βαίνουν καλώς διότι άφησαν κατά μέρους τις ιδιοτέλειες και τα μίση. Και μην ξεχνάμε πως οι Πέρσες δεν έφυγαν ξαφνικά από την Ελλάδα. Πίσω έμεινε ο Μαρδόνιος για να συνεχίσει ως άλλο σαράκι τη φθορά της πατρίδας μας.

Πάντα γύρω μας θα εμφανίζονται νέα προβλήματα, όμως θα πρέπει να είμαστε σε επιφυλακή για την αντιμετώπισή τους. Προσωπικά πιστεύω πως είναι καλό να υπάρχουν, για να βρισκόμαστε πάντα σε εγρήγορση. Να ενεργούμε πάντοτε από κοινού. Και όσο για την αντιμετώπιση του δικού μας εσωτερικού «σαρακιού», είναι πια στο χέρι μας.


Σχόλια

Προσθήκη σχολίου