Λατρεμένη «άσχημη» εκκλησία μου. Πρόωρη νεκρολογία για τον Ι.Ν. του Αγίου Αθανασίου

Λατρεμένη «άσχημη» εκκλησία μου. Πρόωρη νεκρολογία για τον Ι.Ν. του Αγίου Αθανασίου

Κάτι μέρες πριν, αφού είχα ακούσει πολλά και διάφορα για την Εκκλησία του Αγίου Αθανασίου αποφάσισα να την επισκεφτώ.

Επειδή μένω λίγο μακριά όταν έφτασα στην εκκλησία είχε πια πέσει το σούρουπο και νόμιζα ότι θα ήταν κλειστή.

Πλησίασα διστακτικά γιατί άκουσα φωνές που ερχόταν από το προαύλιο της Εκκλησίας. Ήταν μερικές γριούλες, ξέρετε, αυτές οι φορεμένες με μαύρα ρούχα και μαύρο μαντήλι που βαστάνε και το ραβδί όπου πάνε.

Όλα τα ρούχα μαύρα αλλά πάνω τους πέφτει φως που ερχόταν από την ανοικτή είσοδο του ναού και φώτιζε τα γλυκά κουρασμένα πρόσωπα τους. Ήταν δυνατό και απόρησα γιατί η εκκλησία δεν έχει ηλεκτρικό ρεύμα.

Ήταν ένα ζεστό φως που σε καλούσε να μπεις μέσα στο Ναό. Το ακολούθησα και βρέθηκα μέσα σε μια μικρή αίθουσα που έχει ένα γλυκό χρυσό φως που ερχόταν από τα καντήλια που μύριζαν ελαιόλαδο.

Αν και δεν είμαι πολύ θρήσκος και δεν πηγαίνω πολύ συχνά εκκλησία, ένιωσα την ανάγκη να γονατίσω και να κάνω το σταυρό μου χωρίς να σκέφτομαι τι κάνω. Ένιωθα τα κρύα πλακάκια στα γόνατα μου αλλά με είχε τύλιξη ένα ζεστό και μεθυστικό φως που αντανακλούσε στις χρυσοβαμένες Εικόνες και στους άσπρους τοίχους και έβγαινε με ορμή από την είσοδο της εκκλησίας.

Και τότε κατάλαβα ότι αυτή η μικρή "άσχημη" εκκλησία ήταν η πιο γλυκιά και λατρεμένη εκκλησία στον κόσμο για μένα.

Κάποιοι την είπαν παράγκα και άλλοι την είπαν γκαράζ, αλλά για μένα θα είσαι πάντα η μικρή εκκλησίτσα που έφτιαξαν οι παππούδες μας με αυτά τα λίγα που είχαν τότε.

Είναι ο χώρος όπου εγώ προσκυνώ το Θεό μου, ο Ναός όπου εγώ τιμάω τους προγόνους μου και λατρεύω την Θρησκεία μου.

Αυτή είναι η μικρή μου "άσχημη" εκκλησία, γιατί μου την χαλάτε;

Ο Εκσκαφέας

Σχετικά άρθρα


Σχόλια

Προσθήκη σχολίου