Φόρος τιμής στους ομογενείς που έχασαν τη ζωή τους προσπαθώντας να διαφύγουν προς την Ελλάδα

Φόρος τιμής στους ομογενείς που έχασαν τη ζωή τους προσπαθώντας να διαφύγουν προς την Ελλάδα

Εχουν περάσει 32 χρόνια από την ημέρα που πάτησα για πρώτη φορά το πόδι μου –επί Ραμίζ Αλία ήταν– στην Αλβανία. Γνώρισα τότε μια χώρα σε βαθιά κατάθλιψη και ένα αυταρχικό καθεστώς υπό κατάρρευση, με τους Αλβανούς να προσπαθούν να εγκαταλείψουν, ρισκάροντας και τη ζωή τους, τον παράδεισο της παράνοιας του Χότζα. Καθώς διάβαινα την περασμένη εβδομάδα τα σύνορα στην Κακαβιά, στη θέα των θεόρατων βουνών που χάσκουν πάνω από τον κάμπο της Δρόπολης και του Βούρκου και παραπάνω της Κορυτσάς, ήρθαν στο νου μου μαρτυρίες και αφηγήσεις για δράματα που σημειώθηκαν στις πλαγιές και τις χαράδρες τους, με θύματα απελπισμένους μειονοτικούς, που επιχειρούσαν να περάσουν τα ηλεκτροφόρα σύρματα στην οριογραμμή για να απαλλαγούν από τα δεσμά του καθεστώτος. Είναι εκατοντάδες, ίσως και μερικές χιλιάδες, οι ομογενείς που άφησαν τα κορμιά τους στην ορεινή μεθόριο προσπαθώντας να διαφύγουν.

Έλληνες του νότου στη συντριπτική τους πλειονότητα. Γιατί αυτοί ζούσαν πιο κοντά στα σύνορα και γνώριζαν τα μονοπάτια και, κυρίως, αυτών τις ψυχές πυρπολούσε ο πόθος να ζήσουν ελεύθεροι στη μητέρα πατρίδα. Κινδυνεύουν ωστόσο να απωθηθούν, με το πέρασμα του χρόνου, από τη συλλογική μνήμη οι μάρτυρες, οι ήρωες, αυτοί (σημ: εχθροί του λαού για το τότε καθεστώς) των συνόρων.

Με αφορμή την περιοδεία του Έλληνα πρωθυπουργού στον νότο, οι μειονοτικοί στον δήμο Φοινίκης είχαν προγραμματίσει επίσκεψή του στο χωριό Αλύκο, όπου τέτοιες μέρες (11 Δεκεμβρίου 1990) τέσσερις ομογενείς νέοι πυροβολήθηκαν εν ψυχρώ στα σύνορα, ενώ επιχειρούσαν να διαφύγουν στην Ελλάδα.

Ηταν η δολοφονία αυτών των παιδιών που ξεχείλισε τότε το ποτήρι της σωρευμένης οργής και πυροδότησε μια άνευ προηγουμένου εξέγερση στα χωριά της μειονότητας, οι κάτοικοι των οποίων κινήθηκαν κρατώντας τα φέρετρα με τα νεκρά παιδιά τους στην κεφαλή της αυθόρμητης διαδήλωσης να καταλάβουν την πόλη των Αγίων Σαράντα. Σταμάτησαν στις παρυφές της, ώστε να αποφευχθεί η αιματοχυσία.

Εξ όσων έγιναν γνωστά, ο Κυριάκος Μητσοτάκης θα πάει τελικά στα χωριά της μειονότητας στις 22 Δεκεμβρίου. Βεβαίως η εικόνα που θα αντικρίσει δεν θα έχει καμιά σχέση με εκείνη που είδε ο πατέρας του το 1992. Είναι σαφώς καλύτερη, με το μεγάλο ζητούμενο να αποτελεί η επιστροφή των νέων ομογενών για να επιβιώσει η μειονότητα. Ωστόσο, η Ελλάδα οφείλει και έναν φόρο τιμής σε όλους εκείνους που άφησαν τη ζωή τους στις άγριες κορυφογραμμές των συνόρων, στο όνομά της. Ευκαιρία να τον αποδώσει τώρα ο πρωθυπουργός της, καταθέτοντας ένα στεφάνι στο Αλύκο. Εκτός των Ελλήνων στρατιωτών που έπεσαν στα βουνά της Αλβανίας το '40 και τους οποίους ορθώς τιμούμε, να μην ξεχάσουμε κι αυτούς που έπεσαν στα ίδια σύνορα – για την Ελλάδα και αυτοί.

Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ - Σταύρος Τζίμας

Σχετικά άρθρα


Σχόλια

Προσθήκη σχολίου