Με τον Πούτιν ή με την Ουκρανία;

Με τον Πούτιν ή με την Ουκρανία;

Γεγονότα που πριν λίγο καιρό θα φαινόταν αδιανόητα σε όλους εμάς συμβαίνουν στην ευρωπαϊκή ήπειρο.

Έπειτα απο την μεγάλη περιπέτεια με τον κορονοϊό που παρεμπιπτόντως δεν έχει ακόμη τελειώσει, ο πόλεμος στην Ουκρανία φέρνει ακόμη πιο δύσκολες καταστάσεις, τωρινές και μελλοντικές.

Η Ελλάδα ως μέλος της νατοϊκής συμμαχίας, ως μέλος της ευρωπαϊκής οικογένειας, τάχιστα εάν όχι βιαστικά συμμετέχει μαζί με τις συμμαχικές χώρες όχι μόνο στις κυρώσεις αλλά και στην πολύ πιο επικίνδυνη επιλογή της αποστολής πολεμικού υλικού στην ουκρανική πλευρά.

Είναι αυτή η κίνηση συνετή;

Ποιος ή ποιες καταστάσεις και υποχρεώσεις συνέβαλαν σ' αυτήν την πολύ υψηλού ρίσκου απόφαση;

Ήταν υποχρεωτική με βάση τις συμμαχικές υποχρεώσεις η αποστολή πολεμικού υλικού;

Σαφέστατα όχι, καθώς δεν απέστειλαν όλες οι χώρες πολεμικό υλικό.

Γιατί λοιπόν το έκανε;

Η Ελλάδα φοβάται και δικαίως το κάνει, ότι στο πολύ κοντινό μέλλον θα μπορούσε να βρεθεί στην ίδια θέση με την Ουκρανία.

Στην θέση την οποία ένας αναθεωρητικός γείτονας, η Τουρκία δηλαδή, θα της επιτεθεί για να αλλάξει όλα αυτά που δεν της αρέσουν και τότε η Ελλάδα θα ήθελε η εξωτερική βοήθεια να είναι όπλα, στρατεύματα κλπ και όχι τρόφιμα και γάζες.

Δεν θέλει να δώσει το δικαίωμα σε κανέναν σύμμαχο όταν έρθει αυτή η ώρα να επικαλεστεί το προηγούμενο αυτής της σύρραξης και να πάρει ως απάντηση, σε βοηθάμε όπως βοήθησες.

Είναι δεσμευτικό όμως ότι όπως βοήθησες θα βοηθηθείς;

Η απάντηση είναι, απολύτως όχι!

Η μια πτυχή της υπόθεσης είναι αυτή.

Η άλλη είναι ότι η Ελλάδα με τον αιώνιο εχθρό της, την Τουρκία έχει 2 ανοικτές πληγές, το κυπριακό και την θρησκευτική μειονότητα στην Θράκη.

Εάν η Ελλάδα συνηγορούσε στην επέμβαση της Ρωσίας η κρατούσε ουδέτερη στάση θα νομιμοποιούσε τον Αττίλα και πιθανόν μια μελλοντική επέμβαση στην Θράκη, εξ ου και η κραυγαλέα παραμέληση του βορειοηπειρωτικού ζητήματος από τις ελληνικές κυβερνήσεις .

Είναι όμως σωστή, δίκαιη, θεμιτή και επίκαιρη αυτή η απόφαση;

Όπως προαναφέραμε για δυο κυρίως λόγους η ελληνική κυβέρνηση επικαλείται το διεθνές δίκαιο, είναι όμως αυτό αρκετό να μας προστατέψει;

Χωρίς καμία αμφιβολία, όχι δεν είναι.

Η Τουρκία κατέχει το βόρειο τμήμα της Κύπρου ήδη για σχεδόν 50 χρόνια και για τα επόμενα 50 δεν φαίνεται να αλλάζει αυτό.

Η Τουρκία ακόμη και εάν της παραχωρούσε αύριο η Ελλάδα το κομμάτι της Θράκης που ζουν μουσουλμάνοι θα έβρισκε άλλο λόγο για να είναι επιθετική και αναθεωρητική (ΑΟΖ, βραχονησίδες, αποστρατικοποίηση νησιών κλπ).

Αυτό όσον αφορά το δίκαιο, δεν εξασφαλίζει τίποτα απολύτως αποδεδειγμένα.

Όσον αφορά το σωστό θα αναφέρουμε ότι στα εδάφη που παράνομα θα προσαρτήσει η Ρωσία διαβιούν επί χιλιάδες συναπτά έτη Ελληνικοί πληθυσμοί.

Είναι αυτονόητο ότι όπως έγινε και στο παρελθόν θα δεχτούν μεγάλη πίεση από τους Ρώσους απ' την επιλογή της ελληνικής κυβέρνησης να στηρίξει στρατιωτικά τους αντιπάλους τους.

Το όχι και τόσο μακρινό 1918 ο Γάλλος πρωθυπουργός, Ζορζ Κλεμανσό, ζήτησε από τον ομόλογό του Ελευθέριο Βενιζέλο τη συμμετοχή ελληνικών δυνάμεων στις επιχειρήσεις, με αντάλλαγμα την ευμενή στάση της χώρας του υπέρ των εθνικών διεκδικήσεων σε Ανατολική Θράκη και Μικρά Ασία στη Διάσκεψη Ειρήνης των Παρισίων. Ο Βενιζέλος ζύγισε την κατάσταση, καθώς στις περιοχές αυτές υπήρχε ισχυρή ελληνική παρουσία και προβλέψιμος ο κίνδυνος αντεκδικήσεων από τους Μπολσεβίκους, και παρ' ολα αυτά απάντησε θετικά στο αίτημα του Κλεμανσό.

Η επιλογή του Ελευθέριου Βενιζέλου για τη συμμετοχή της Ελλάδας στην εκστρατεία της Ουκρανίας δεν δικαιώθηκε από τα πράγματα. Οι εθνικές διεκδικήσεις σε Ανατολική Θράκη και Μικρά Ασία δεν ευοδώθηκαν, αφού μεσολάβησε η Μικρασιατική Καταστροφή, ενώ κόστισε βαρύτατα στις ελληνικές κοινότητες της νότιας Ρωσίας, που θεωρήθηκαν αμφίβολης νομιμοφροσύνης από τις σοβιετικές αρχές και πολλά μέλη της αναγκάσθηκαν να καταφύγουν ως πρόσφυγες στην Ελλάδα.

Και τότε φυσικά με βάση το διεθνές δίκαιο οι σύμμαχοι πολέμησαν τους επαναστάτες και στήριξαν την νόμιμη κυβέρνηση και τον Τσάρο, την ιστορία όμως την γράφουν οι νικητές και αυτοί ήταν οι μπολσεβίκοι.

Και οι μπολσεβίκοι στήριξαν τον Κεμάλ αποφασιστικά και το ίδιο έκαναν και οι περισσότεροι απο τους συμμάχους μας στην πορεία καθώς είδαν ότι θα επικρατήσει και δεν ήθελαν να τον κάνουν δώρο στους μπολσεβίκους.

Ας θυμηθούμε πως το ΝΑΤΟ αυτά για τα οποία τώρα κατηγορεί την Ρωσία τα έκανε και το ίδιο στο παρελθόν:
- Επέμβαση στην Γιουγκοσλαβία, ανακήρυξη ανεξαρτησίας του Κοσοβου,
- Επέμβαση στο Ιράκ
- Επέμβαση στην Συρια,
- Επέμβαση στην Λιβυη.

Είμαστε με την δημοκρατία, το διεθνές δίκαιο και πάνω απ' όλα την Ελλάδα.

Καταδικάζουμε κάθε παραβίαση του διεθνούς δικαίου απ' όπου και εάν προέρχεται και προσφέρουμε την ανθρωπιστική μας βοήθεια όπου απαιτείται.

Είναι εξαιρετικά περίεργες εποχές και χρειάζεται μεγαλύτερη σύνεση και σκέψη.

Γινόμαστε μάρτυρες οπισθοδρόμησης της δημοκρατίας με την δικαιολογία της καταπολέμησης του αυταρχισμού.

Απαγορεύεται να ακούγεται η άλλη άποψη, ακυρώνονται καλλιτεχνικές παραστάσεις, μπλοκάρονται διαιτητές Ρώσοι να σφυρίξουν ποδοσφαιρικούς αγώνες, οι ρωσικής καταγωγής πολίτες ανεξάρτητα εάν ευθύνονται η όχι για τις εγκληματικές ενέργειες της κυβέρνησης τους κυνηγιούνται και περιθώριοποιουνται.

Βλέπουμε έναν νέο μακαρθισμό να ανατέλλει.

Η ψυχή και ο ακρογωνιαίος λίθος της δημοκρατίας είναι η πολυφωνία και η ελευθερία του λόγου.

Δεν χτυπιέται ο αυταρχισμός με αυταρχισμό.

Καταδικάζουμε απερίφραστα την εισβολή της Ρωσίας σε ένα κυρίαρχο κράτος, συμμετέχουμε σε όλες τις διπλωματικές πρωτοβουλίες για τον τερματισμό της εισβολής δεν σηκώνουμε τα όπλα εφόσον καμία συνθήκη η υποχρέωση δεν έχουμε περί αυτού.

Σχετικά άρθρα


Σχόλια