Η εγκατάλειψη και η ελπίδα των Βορειοηπειρωτών

Η εγκατάλειψη και η ελπίδα των Βορειοηπειρωτών

Οι μαζικές μετακινήσεις των κατοίκων μας από τις πατρογονικές τους εστίες, η συνεχιζόμενη μετανάστευση, κυρίως προς την Ελλάδα, ακόμη και ηλικιωμένων ανθρώπων, συνεχίζει να αποτελεί την πιο βαθιά πληγή για τον τόπο μας.

Σύμφωνα με τα στατιστικά δεδομένα, στο Αργυρόκαστρο είναι πραγματικά απογοητευτικά, με τους κατοίκους να έχουν θέσει σκοπό της ζωής τους την φυγή μακριά από τον τόπο τους.

Το ίδιο φυσικά ισχύει και πέραν του Αργυροκάστρου, στα χωριά των Αγίων Σαράντα, της Χιμάρας, της Κορυτσάς, της Νάρτας και της Ζβέρνιτσας στην Αυλώνα.

Οι Έλληνες με πόνο ψυχής εγκαταλείπουν τον τόπο τους αφού οι συνθήκες για να ζήσουν παραμένουν ακόμη απογοητευτικές, είτε αυτές αφορούν το υγειονομικό σύστημα, είτε τις διακοπές ρεύματος και την έλλειψη νερού.

Από την άλλη μπορούμε στα μέρη μας να συναντήσουμε και κάποιους κατοίκους, μεγαλύτερης ηλικίας που έχουν καταφέρει να επιστρέψουν στο πατρικό τους μετά από έναν αγώνα για καλυτέρευση της ζωής τους, κυρίως στην Ελλάδα.

Γέροντες και γερόντισσες που με υπερηφάνεια δημιούργησαν μια μικρή περιουσία, σπούδασαν τα παιδιά τους, στήριξαν τα εγγόνια τους και τώρα, με όσες οικονομίες έχουν στην άκρη, επιθυμούν να περάσουν τα γηρατειά τους στο χωριό.

Με την ελάχιστη αλβανική σύνταξη που δεν φτάνει ούτε για τα φάρμακά τους, με πολλή υπομονή και με ό,τι τους έχει απομείνει, νιώθουν πως έτσι δίνουν και πάλι ζωή σε έναν τόπο που παλιά έσφυζε από ζωή.

Χαρά και πόνος δίνουν και παίρνουν στα όμορφα, αλλά αδειανά χωριά των Βορειοηπειρωτών και η μόνη τους ελπίδα παραμένει στα παιδιά τους και αν τα πράγματα καλυτερεύσουν, θα μπορέσουν να ξανά δώσουν ζωή στον τόπο.

Σχετικά άρθρα


Σχόλια

Προσθήκη σχολίου