Αυτές τις μέρες γεμίσαμε με διάφορες ειδήσεις για τον δρόμο της Αλβανίας προς την Ευρώπη, αλλά και για το άνοιγμα των συνόρων στην Κακαβιά.

Πιστέψαμε για μια ακόμη φορά πως η Ελλάδα μας πόνεσε και μας έκανε τη χάρη να αφήσει περισσότερα άτομα να περάσουν την πόρτα της. Μέσα σε όλους κάπως βολεύτηκαν και οι Βορειοηπειρώτες, οπότε μας είπανε πως με ένα απλό τεστ θα περνάμε εύκολα.

Κι όμως πάλι άλλα μας λένε και άλλα κάνουν. Κανένας δεν μας έδωσε εγγυήσεις πως θα μπορεί να δεχτεί το απλό rapid test η Ελλάδα και έτσι πάλι όσοι θέλουν να περάσουν, θα πρέπει να δώσουν ένα σκασμό χρήματα. Ρώτησαν πόσο κοστίζει για έναν Βορειοηπειρώτη ένα μοριακό τεστ;

Κι όμως ένα τέτοιο τεστ κοστίζει περισσότερο από ένα μήνα αλβανικής σύνταξης ενός γέρου ανθρώπου στην μειονότητα.

Που είναι τελικά η καλή αντιμετώπιση που μας λέγανε, πώς αφήνουν την Αλβανία να προχωρά στην Ευρώπη χωρίς να ζητάνε τα απαιτούμενα;

Άσε που κάποιοι στην Ελλάδα θα πουν πως οι Βορειοηπειρώτες όλο κλαιγόμαστε και δεν παίρνουμε ποτέ την κατάσταση στα χέρια μας.

«Όλο παραπονιέστε», μας λένε «Δεν έχετε αλλάξει κι ας πέρασαν 30 χρόνια».

Δεν αλλάξαμε γιατί ούτε και η μητέρα πατρίδα άλλαξε απέναντί μας.

Μείναμε λιγοστοί γερόντοι, χωρίς νοσοκομείο και ελπίδα και μας λένε πως παραπονιόμαστε.

Ως πότε θα συνεχιστεί αυτό το κακό; Ως πότε η Ελλάδα θα ανοίγει το δρόμο της Αλβανίας επάνω στα κορμιά των παιδιών μας;

Χορτάσαμε λόγια και υποσχέσεις, κι όλο ακούμε για έναν καλύτερο μέλλον και όλο αυτό το μέλλον δεν έρχεται.

Μάλλον όλα θα αλλάξουν όταν στα άδεια σπίτια μας έρθουν άλλοι ξένοι και ίσως λιγότερο παραπονούμενοι απ' ότι εμείς.

Αυτούς τους ξένους ίσως να τους βοηθήσει πιο εύκολα η Ελλάδα.

Α.Δ.