Σαν σήμερα, στη μεγάλη γιορτή του Αγίου Κωνσταντίνου θα γιόρταζες κι εσύ τη γιορτή σου, αντάμα με όλους τους δικού σου ανθρώπους.
Σαν σήμερα θα έπιναν στην υγειά σου και θα άναβαν ένα κερί για να σε έχει ο Θεός καλά και να προχωράς όπως κάθε τίμιος βιοπαλαιστής στη ζωή, τιμώντας την μάνα, τον πατέρα, αλλά και την μονάκριβη κόρη σου.
Είχες υψηλά ιδανικά που πολλοί δεν μπόρεσαν να τα καταλάβουν. Λίγοι έως ελάχιστοι μπόρεσαν να σε καταλάβουν.
Πήρες ένα μοναχικό και δύσβατο μονοπάτι. Σε σπίλωσαν, σε μαστίγωσαν με το βλέμμα τους, σε έφτυσαν, σε πρόσβαλαν, σε ατίμωσαν. Εσύ όμως παραμένεις καθαρός και αμόλυντος.
Με λεβεντιά, όπως αρμόζει σε έναν αληθινό Βορειοηπειρώτη, καρτερούσες το θάνατο για την ιδιαίτερη πατρίδα σου.
Αν και θα μπορούσες να προσκυνήσεις την αδικία ή και να λάβεις μια θεσούλα σε κάποια αλβανική ή δημοτική υπηρεσία, δεν θέλησες να μοιάσεις σε τόσους άλλους συμπατριώτες σου. Ήθελες να είσαι μοναδικός, ακόμα κι αν αυτό σου κόστιζε ακριβά.
Η μνήμη σου δε θα ξεχαστεί, όπως δεν ξεχνιέται η μνήμη κανενός δικαίου ανθρώπου που περνά επάνω από αυτή τη γη.
Αγάπησες με τρέλα και χωρίς συμφέρον τη Βόρειο Ήπειρο, ζήτησες τη δικαίωση εκ μέρους όλων και χύνοντας το ίδιο σου το αίμα.
Κωνσταντίνε Κατσίφα, αδικημένε εθνομάρτυρα, χρόνια σου πολλά!
Θα συνεχίζεις να γιορτάζεις εκεί Επάνω...!
Α.Δ.