Στον απόηχο της επίσκεψης Ράμα στις περιοχές της Ελληνικής Εθνικής Μειονότητας, θυμόμαστε εκείνη την εποχή όπου ο στυγνός δικτάτορας Ενβέρ Χότζα επισκέπτονταν τους "Μειονοτικούς" της Δρόπολης και του Βούρκου. Αυτός ήτανε που τους είχε κόψει για τα καλά τη φωνή, τους είχε αφαιρέσει ως και το όνομα "Έλληνας" παίζοντας με τις εντυπώσεις, τους επέτρεψε και κάποια στιγμή να φάνε το "καθάριο" (σταρένιο) ψωμί με στάρι του κάμπου τους και φωτογραφίζονταν με τις κοπέλες που καμάρωναν δίπλα του ντυμένες την παραδοσιακή τους φορεσιά. Μην ξεχνάμε επίσης πως τους σκότωνε και τους "άτακτους" νέους ή γέρους που σήκωκαν το κεφάλι στο Κόμμα.

Τι κι αν οι Δροπολίτες όπως και όλοι οι υπόλοιποι στη χώρα, πλήττονται από την πανδημία, ζώντας με το φόβο της νοσηλείας τους σε κάποιο αλβανικό νοσοκομείο, ο "ηγέτης" μαζεύει τους υπαλλήλους του δήμου και τους παρατρεχάμενους, στην αυλή της εκκλησιάς, θυμίζοντας πως η ολιγαρχία καλά κρατεί.

Τα χειροκροτήματα και η μουσική "έδιναν" και "έπαιρναν", όλοι εκεί για την αποθέωση και το "μέλλον" τους. Συνεχίζοντας στη Φοινίκη, λιγότερα έως και ελάχιστα τα πρόσωπα που πλαισίωναν το Ράμα και στη Χιμάρα ακόμη λιγότεροι.

Γιατί άραγε η Δρόπολη ήτανε η μόνη της που είχε την "τύχη" να στήσει μια τέτοια λαμπρή υποδοχή; Μήπως τελικά εκείνοι που έχουν απομείνει σ' αυτήν, επιμένουν με το ζήλο της βόλεψης και της μανίας να χαϊδεύουν τ' αυτιά του Ράμα;

Μήπως ακόμη θα συνεχίσουν με μεγαλύτερο ζήλο να επιτελούν την εθνική και κοινωνική αποδόμηση της Δρόπολης και παράλληλα να συμμετέχουν κι εκείνοι (άμεσα ή έμμεσα) στη δολοφονία των παιδιών της;

Α.Δ.