Διανύοντας την τρίτη δεκαετία αφότου έπεσε το Σιδηρούν Παραπέτασμα και με την ελπίδα για έναν τόπο ελεύθερο και δίκαιο, τίποτε δε θα μπορούσε να πτοήσει τους Βορειοηπειρώτες του 91’ ώστε να νοιώθουν ασφαλείς περιμένοντας τον πολυπόθητο λυτρωμό που θα ήτανε να έρθει απ’ την Ελλάδα.

Έτσι πάλεψαν σκληρά, άλλοι παράνομα και άλλοι τους νόμιμα (μέσω της βίζας) να περάσουν το σύνορο για να βρεθούν στη δική τους «γη της επαγγελίας» που δεν ήτανε άλλη από την Ελλάδα. Οι γονείς τους και οι παππούδες τους ξημέρωναν και βράδιαζαν με το όνειρο της ένωσης, μιας ένωσης που δεν περιείχε καθόλου τον εθνικισμό όπως τον ξέρουμε και τον ενοχοποιούμε στις μέρες μας. Το θέμα αφορούσε μόνο την αδικία που υπέστη ο βορειοηπειρωτικός ελληνισμός κατά τους δύο Παγκοσμίους Πολέμους και τους διαχρονικούς διωγμούς χιλιάδων Ελλήνων που η επίσημη Ελλάδα λησμονεί.

Περνώντας όμως ο καιρός τα πράγματα όλο και δυσκόλευαν, αντί να γίνονται πιο εύκολα για τους Βορειοηπειρώτες. Αν και οι ίδιοι, με πολύ κόπο και μόχθο πάλεψαν να ξανά στήσουν τη ζωή τους στην Ελλάδα, αλλά ταυτόχρονα και στην ιδιαίτερη πατρίδα τους, ακόμη αντιμετωπίζονται ως αλλοδαποί. Και σε αυτό το σημείο θα πρέπει να τονίσουμε πως η ελληνική πολιτεία όφειλε να κάνει γνωστό το ποιοι πραγματικά είναι οι Έλληνες της Βορείου Ηπείρου.

Σήμερα που μιλάμε, η Ελλάδα παραμένει απαθέστατη με μερίδα των πολιτειακών της στελεχών να νοιώθει θιγμένη και δυσαρεστημένη με τους Βορειοηπειρώτες που απαιτούν «πολλά», ενώ η ίδια μερίδα είναι εκείνη που κόμπαζε και διατράνωνε τη φωνή της στις χοροεσπερίδες και στις ποικίλες συγκεντρώσεις, οι οποίες τελικά είχανε απλά και μόνο ψηφοθηρικό χαρακτήρα.

Δεν εισηγήθηκαν ποτέ μαζικά και ομόφωνα στο Ελληνικό Κοινοβούλιο την πραγματική κατάσταση των Βορειοηπειρωτών (πλην μεμονωμένων περιπτώσεων), ή και μη γνωρίζοντας από κοντά τα αληθινά τους προβλήματα, δε μπορούν να καταλάβουν πως αρκετοί από τους μόνιμους κατοίκους στην Ε.Ε.Μ. έχουν προσχωρήσει στον τερατώδη σύγχρονο αλβανισμό, μόνο και μόνο για να επιβιώσουν.

Με την υφαρπαγή των περιουσιών, με την οθωμανικού τύπου αστυνομική συμπεριφορά, με τον εκφοβισμό, με την εκπαιδευτική προχειρότητα, με την ταλανιζόμενη οικονομία, με τους διαχρονικούς σπιούνους, με τις δολοφονίες, με τα ανέκδοτα πορίσματα των δολοφονιών, με την συνεχιζόμενη αβεβαιότητα. Κανένας τους δε ασχολείται. Όσο για τον πολιτικό εκδημοκρατισμό των Βορειοηπειρωτών, ούτε λόγος. Εκεί οι χοτζικές νομεκλατούρες δίνουν και παίρνουν, χωρίς να διερωτάται κανείς για το που βαδίζουμε.

Εν κατακλείδι, ο σημερινός Ελληνισμός στην Αλβανία, τελεί υπό πολύπλευρο διωγμό, με πρωταγωνιστές ακόμη κι εκείνους που νομίζουν πως κάνουν «ζωή χαρισάμενη».

Το θέμα όμως είναι ποιος τελικά θα τους κάνει να το καταλάβουν…

Ο Ναρκοθέτης