Διαβαίνοντας την κοιλάδα της Δρόπολης, εκείνο που μπορεί να παρατηρήσει ο επισκέπτης είναι ο αφανισμός της αρχιτεκτονικής μας παράδοσης. Τα λιθόκτιστα σπίτια, καρπός μιας παράδοσης αιώνων, παραδόθηκαν στην κακογουστιά.

Κάποιοι ασφαλώς και θα χαίρονται καθώς μόνοι μας καταστρέφουμε το τοπίο μας. Διότι, μόνοι μας αντιγράφουμε την αλβανική ασχήμια που επιβλήθηκε στα Εξαμίλια, τους Αγίους Σαράντα και σε άλλες περιοχές μας. Μήπως επιζητούμε να επαληθεύσουμε με το ζόρι την προφητεία του Αγίου Κοσμά που μας προειδοποιούσε ότι εμείς θα πάμε να κατοικήσουμε αλλού και άλλοι θα έρθουν να κατοικήσουν σε εμάς;

Ξαφνικά, δίπλα στα παλιά αρχοντικά, προβάλλουν διώροφα και τριώροφα μπετονένια κτίσματα, τα οποία καμιά σχέση δεν έχουν με τον χώρο και την ιστορία του. Μοιάζουν μάλλον με μεγάλες μπαράγκες. Η Ηπειρώτικη αρχιτεκτονική, αποτέλεσμα της σοφίας των προγόνων μας και προσαρμογής στην ιδιαιτερότητα του τόπου μας, σφυροκοπείται στα χρόνια μας. Άλλο ένα σημάδι συστηματικής απομάκρυνσης από την ουσία της ιδιαιτερότητάς μας.

Οι πολυποίκιλοι «εκπρόσωποί» μας με τα διάφορα αλβανικά κόμματα, κατανοούμε ότι αδυνατούν να υπερασπιστούν τα εθνικά μας συμφέροντα. Τουλάχιστον να έδειχναν μια ευαισθησία στην πολιτιστική μας κληρονομιά. Στην ελεύθερη Ήπειρο, το 1978 και το 1979, δύο Προεδρικά Διατάγματα, κήρυξαν πολλά χωριά ως «παραδοσιακά» και τα διέσωσαν. Οι δικοί «μας» βουλευτές γιατί δεν προτείνουν κάτι αντίστοιχο; Ούτε αυτό δεν θα τολμήσουν να πράξουν;

ΑΠΕΙΡΟΣ